((گفت و گوی تنهایی))

این  مجموعه بیست و دو قسمتی کاری از گروه فیلم ونمایش شبکه چهار سیما به تهیه کنندگی
 سید رامین موسوی ملکی و کارگردانی رضا حماسی با حضور هنر مندان مطرح سینما ، تئاتر و
 تلوزیون بود . " برنامه ای متفاوت در ماه رمضانه طور معمول و طبیعی در ایام ماه مبارک رمضان به
 سبب مناسبات ماه و نیز گرایش  های مردم به مسائل معنوی و روحانی ، بیشتر برنامه های این

 ماه که به صورت مناسبتی یا ویژه برنامه های اختصاصی تهیه و پخش می شوند

 در همین چارچوب و با همین موضوعات هستند لذا خطر کلیشه ای شدن یا از دست دادن جذابیت

های لازم برای یک برنامه ی تلویزیونی با این موضوعات همیشه احساس می شود و البته بعضا

برخی برنامه های تلویزیونی به این آسیب گرفتار هم می شوند و به همین سبب از کارایی لازم در ارتباط و برخورد با مخاطب را ندارند .

 . از جمله برنامه هایی که در رمضان المبارک امسال از رسانه ی ملی پخش می شود برنامه ی

" گفت و گوی تنهایی " است که از شبکه ی چهار سیمای جمهوری اسلامی ایران هر شب میزبان خانه های مردم بود .

 اما این برنامه چه ویژگی هایی دارد و دلیل تمایز آن با سایر برنامه های سیما در ماه مبارک رمضان امسال چه چیزی است ؟

برنامه ی گفت و گوی تنهایی همانگونه که از عنوان آن برداشت می شود یک برنامه ی گفت و گو

محور است . «گفت‌و‌گوی تنهایی» در 30 قسمت 40 دقیقه ای در شبهای ماه مبارک رمضان یک

گفت و گوی صمیمی با شخصیت های محبوب و مردمی را انجام می دهد . اما وجه تمایز این برنامه

این است که بر خلاف بسیاری از برنامه های مشابه که به موضوعات اختصاصی مربوط به حوزه ی

کاری این شخصیت ها که عمدتا هنرمندان چهره و مشهور هستند اختصاص دارد ، با رویکردی معنویت محور و متناسب با ماه مبارک رمضان و پس زمینه ی ذهنی و روحی مخاطبین ، به تجربیات

معنوی این شخصیت های برجسته و نامدار در زندگی شان و نیز نوع نگاهشان به زندگی پرداخته می شود

از نظرمن بازیگران الگو «هستند»، حتی عقایدشان هم الگوست. زیرا الگو برای انسان بی نقص

است و کسی که فردی را الگو قرار می دهد، ابعاد وجودی مختلف او را از هم نمی بُرد. واِلا واقعاً

او را الگو قرار نداده. آن دسته از مردم که بازیگران را الگوی خود قرار می دهند، یعنی عموم

جامعه، بازیگر را در همه ابعاد الگو می دانند. مردم ظاهر بازیگر و عدم تقیدش به برخی احکام

شرعی را می بینند و تصور می کنند او بی دین است و بی دینی اش را هم الگو قرار می دهند.

«گفتگوی تنهایی» می گوید بازیگری که «هم اکنون الگوی توست» نه تنها بی دین نیست، بلکه به

نوعی عارف است. «عارف» نه به معنای «عالم دین» و مجریِ عالِم و حکیم برنامه هم هیچگاه

بازیگر را در جایگاه اظهار نظر تخصصی در باب دین قرار نمی دهد. او از «رابطه عاطفی بازیگر با

خداوند» می پرسد و حرف های عاشقانه و عارفانه از زبانش بیرون می کشد. از زبان کسی که

همه تصور می کنند هیچ نسبتی با خدا ندارد. و تبلیغ دینی از این بهتر چه چیز؟ 

آن چیزی که این برنامه را بهترین برنامه مذهبی می کند، همین «صد در صد از دل برخاسته»

بودنش است. هیچ حرفی بدون احساسی در پس آن زده نمی شود و لذا همه اش بر دل می

نشیند. هیچ دستوری به کسی داده نمی شود، بلکه فقط نشان داده می شود؛ چه؟ زیبایی،

زیبایی خدا. مهناز افشار حرف هایی می زند که وقتی به معارف عرفانی و دینی و اخلاقی رجوع

می کنی، همان ها را می یابی. اما چطور؟ او که اینها را نخوانده؛ بله، نخوانده، اما با دلش زندگی

کرده. کسی که «هنرمند» شده، قطعاً نخبه است، تعارف نکنیم. هنرمند قطعاً یک الگوست، الگویی

از یک فرد موفق. اما نخبگی اش در «احساسش» نهفته است. هنرمند «نخبه عاطفی» است

همانطورکه سیاستمدار نخبه سیاست و ریاضی دان نخبه هوش و فیلسوف نخبه تفکر و ورزشکار

نخبه تلاش جسمانی و ارادی است. هنرمند بی شک نخبه است، اگر عیبی دارد، دیگر نخبگان هم

دارند. چطور «مغز» انیشتین با وجود تمام مفاسد صاحبش، در ارزشمند بودن قابل انکار نیست

، قلب هنرمند هم با تمام عیوب صاحبش، یک قلب ویژه است، قلبی است که استعداد فوق العاده

برای عاشق شدن دارد؛ به هر سمتی متمایل شود، عاشقانه متمایل می شود و لذا وقتی به سمت خدا می آید، همه را در عشقش مبهوت می کند.

کارگردان یک مسلمان تمام عیار است؛ چون کارش را درست انجام می دهد. برنامه اش را پر

نمی کند و تراز اول ترین بازیگران را می آورد. در کارش معلوم است لحظه به لحظه بالای کار بوده

و نماها را متناسب با حرف ها و فضا تدوین کرده. نه خود را در موسیقی خفه کرده و نه برنامه را

خشک اجرا نموده، بلکه متناسب با محیط موسیقی ملایم با ان فضا را پخش کرده از نظر من کارش قابل تحسین هست